Ιστορίες απο την Προ γκουγκλ εποχή

Όταν είσαι παιδί οτιδήποτε βρίσκεται στο σπίτι σου, σου φαίνεται φυσιολογικό. Μεγαλώνοντας αναπτύσσεται η κριτική ικανότητα σου και εμπλουτίζεσαι με εμπειρίες. Τότε καταλαβαίνεις τρία πράγματα

Πρώτον: Οτι αυτά που νόμιζες για φυσιολογικά, δεν ήταν

Δευτερον: Οτι τελικά δεν υπάρχει φυσιολογικο, παρα μονο ενας μεσος ορος που προκύπτει κυρίως απο συμψηφισμό ακραίων περιπτώσεων.

Τρίτον: Οτι έχεις αρχίσει να κατηγοριοποιείς τα πράγματα και αναπτύσσεις και μια τάση προς τις λίστες (κατι που τελικά θα φανει χρησιμο μόνο σε αυτούς που ετοιμάζουν τα καλοκαιρινά αφιερώματα στις free-press εφημερίδες)

Ανεξήγητο κάδρο α!
Για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο, την κουζίνα του ημιυπόγειου στο οποίο μέναμε όταν επιστρέψαμε οικογενειακώς το '79 απο τη Γερμανία, κοσμούσε μία αφίσα των abba. Το ονομα του συγκροτήματος ήταν γραμμένο πολυ διακριτικά κάτω δεξιά μα ετσι κι αλλιως τότε δεν ήξερα να διαβάζω αν και ήξερα να γράφω (μια αλλη στιγμή αυτο, δεν θα τα πούμε όλα τώρα). Θα πρέπει να έχω περάσει αρκετές εκατοντάδες ώρες συνολικά, κοιτώντας την αφίσα τρώγοντας αυγόφετες με φέτα, πατάτες τηγανιτές ή ψωμί με μερέντα.

Πρέπει να ειχα ρωτησει την μαμά μου ποιοι ειναι αυτοί πάνω απο το τραπέζι της κουζίνας και τί τους έχουμε. Δεν ξέρω τί μου απάντησε, η πλακατζου, αλλα για να μην σας τα πολυλογώ πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου νομίζοντας οτι οι abba ήταν συγγενείς μου που μένανε ακόμα στη Γερμανία. Απο αυτό και μόνο φανταστείτε τί φωτογραφίες έχουμε στα οικογενειακά άλμπουμ. Μάλιστα θεώρησα οτι θα πρέπει να τους αγαπάμε πολύ αφού τους εχουμε και σε μια τόσο μεγάλη φωτογραφία.

Ανεξήγητο κάδρο βου

Χρόνια αργότερα, σε ενα εφηβικο κρεσέντο αντι-αμερικανισμου, ζήτησα επιμόνως να αποκαθηλωθεί το καδραρισμένο βελούδινο ταπισερί απο το σαλόνι. Αυτό το ανεξήγητο δώρο γαμου που ειχε κάνει κάποιος στους γονείς μου και απεικόνιζε τους αδελφους Κένεντυ με φόντο μια αμερικάνικη σημαία.

Ανεξήγητα κάδρα γου και δού

Επίσης, γύρω στα είκοσι μου πέτυχα και την προσωρινή αποκαθήλωση δυο κάδρων απο το κοινό δωμάτιο που είχαμε με τον αδελφό μου. Ήταν δυο κεντήματα, καμάρια της μάνας μου, με τιτλο "Το κορίτσι που δακρύζει" και "Το αγόρι που δακρύζει". Νομίζω πως πέρασα τα παιδικά μου χρόνια αναρωτώμενη τί τους πείραξε και κλαίνε. Το κορίτσι και το αγόρι ήταν τοποθετημένο αντιστοίχως πάνω απο τα κρεβάτια μας και ήταν ντυμένα με πουκάμισο και μαντήλι σε στυλ προσκοπάκια (και πάλι αγνωστο γιατί). Όταν έφυγα απο το σπίτι, τρια χρόνια μετά, επέστρεψαν τα κάδρα στους τοίχους όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα, κοιτώντας δακρυσμένα τον παρατημένο διάδρομο γυμναστικής που κοσμεί το πρώην παιδικό μου δωμάτιο.

H αφίσα των abba ηταν κάπως ετσι, αλλα με πιο πολυ background

H ταπισερί ήταν σαν αυτην περίπου