Χωρίς μπατονέτες για τα αυτιά δεν ζω. Κι όμως τα κατάφερα και επέζησα για μια ολόκληρη εβδομάδα. Σημερα όμως πηγα στο σουπερμάρκετ και ετσι αυτη η εβδομάδα της δοκιμασίας θα έληγε. Καθώς λοιπόν καθόμουν με ηδονή και προσπαθούσα να επιλέξω μπατονέτες (ποιος ο λόγος για τοσο μεγαλη ποικιλία πάντα αναρωτιόμουν) ακουσα αυτο το πασίγνωστο τραγούδι του Πασχάλη και για πρώτη φορά στη ζωή μου πρόσεξα τους στιχους.
Σε ζηλεύω την ώρα που στο πλάι σου γέρνω
Σε ζηλευω την ώρα που τα χείλη σου παίρνω
Σ'αγαπώ με έναν τροπο που με φέρνει στην τρέλα
γυρω απο σένα η ζωή μου γυρνά
Σε ζηλεύω την ωρα που αγάπη μου δινεις
φοβάμαι τις ώρες που μόνο μ'αφήνεις
το αίμα στο κορμί μου για σενα κυλά
αν καποτε φύγεις δεν θα'χω καρδιά
αν μια μέρα σε χάσω
αν μια μέρα σε χάσω
Μα, την ζηλεύει την ωρα που την φιλάει και την παιρνει και την γέρνει? Και συνέχιζε μέσα στους διαδρόμους του σουπερμάρκετ ο κόσμος να ψωνίζει και να αντιλαλεί το
αν μια μέρα σε χάσω
αν μια μέρα σε χάσω
αν μια μέρα σε χάσω
αν μια μέρα σε χάσω
θα πάψω να υπάαρχω, θα πάψω να ζω.
Αμην! ΝΑ ΠΑΨΕΙΣ, να πάψεις για να γλιτώσεις εσύ, να γλιτώσουμε εμεις, να γλιτώσει κι αυτή, σκεφτηκα. Προσπέρασα τα κωλόχαρτα, τις σερβιέτες και μετα γυρισα πίσω γιατι μεσα στην σύγχυση, ξεχασα να πάρω τις μπατονέτες... και χωρις μπατονέτες για τα αυτια μου δεν ζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου